Χαμένη στον κόσμο των ΤΠΕ.

  Ταξιδεύοντας στο λαβύρινθο του διαδικτύου, ανακαλύπτω την ανεπάρκειά μου και την ασημαντότητά μου. Γρίφοι, γρίφοι, γρίφοι.

  Από την άλλη ανακαλύπτω την αδυναμία μου να αντισταθώ για όσα συμβαίνουν γύρω μου. Η κατα-
  χνιά παντού.Θυμάμαι τους στίχους του Ν. Βρεττάκου από το ποίημα ''Στη γυναίκα με το τσακισμένο  χέρι'': Το καλαμπόκι δεν ψώμωσε το περσινό καλοκαίρι
          κι ακούς το ψωμάκι που κλαίει μες στις μπόλιες τους.
          Ώρα 10 και 20΄. Το μάθημα συνεχίζεται.
          ΟΙ σπουργίτες σου χτυπούν τα φτερά τους.
          Το μολύβι πεθαίνει ανάμεσα στα κοκαλιασμένα τους δάχτυλα.
          Η καρδιά σου είναι τώρα μια στάμνα σπασμένη.
          Τα λόγια σου βγαίνουν αργά, σα μια βρύση που στέρεψε:
          ''Ο μέγας  Αλέξανδρος...Ο μέγας Αλέξανδρος....
           Ο μέγας Αλέξανδρος...''