Ταξιδεύοντας στο λαβύρινθο του διαδικτύου, ανακαλύπτω την ανεπάρκειά μου και την ασημαντότητά μου. Γρίφοι, γρίφοι, γρίφοι.
Από την άλλη ανακαλύπτω την αδυναμία μου να αντισταθώ για όσα συμβαίνουν γύρω μου. Η κατα-
χνιά παντού.Θυμάμαι τους στίχους του Ν. Βρεττάκου από το ποίημα ''Στη γυναίκα με το τσακισμένο χέρι'': Το καλαμπόκι δεν ψώμωσε το περσινό καλοκαίρι
κι ακούς το ψωμάκι που κλαίει μες στις μπόλιες τους.
Ώρα 10 και 20΄. Το μάθημα συνεχίζεται.
ΟΙ σπουργίτες σου χτυπούν τα φτερά τους.
Το μολύβι πεθαίνει ανάμεσα στα κοκαλιασμένα τους δάχτυλα.
Η καρδιά σου είναι τώρα μια στάμνα σπασμένη.
Τα λόγια σου βγαίνουν αργά, σα μια βρύση που στέρεψε:
''Ο μέγας Αλέξανδρος...Ο μέγας Αλέξανδρος....
Ο μέγας Αλέξανδρος...''