Ταξιδεύοντας στο λαβύρινθο του διαδικτύου, ανακαλύπτω την ανεπάρκειά μου και την ασημαντότητά μου. Γρίφοι, γρίφοι, γρίφοι.
  Από την άλλη ανακαλύπτω την αδυναμία μου να αντισταθώ για όσα συμβαίνουν γύρω μου. Η κατα-
  χνιά παντού.Θυμάμαι τους στίχους του Ν. Βρεττάκου από το ποίημα ''Στη γυναίκα με το τσακισμένο  χέρι'': Το καλαμπόκι δεν ψώμωσε το περσινό καλοκαίρι
          κι ακούς το ψωμάκι που κλαίει μες στις μπόλιες τους.
          Ώρα 10 και 20΄. Το μάθημα συνεχίζεται.
          ΟΙ σπουργίτες σου χτυπούν τα φτερά τους.
          Το μολύβι πεθαίνει ανάμεσα στα κοκαλιασμένα τους δάχτυλα.
          Η καρδιά σου είναι τώρα μια στάμνα σπασμένη.
          Τα λόγια σου βγαίνουν αργά, σα μια βρύση που στέρεψε:
          ''Ο μέγας  Αλέξανδρος...Ο μέγας Αλέξανδρος....
           Ο μέγας Αλέξανδρος...''